منشا الفبای انگلیسی و تمامی 26 حرف آن

الفبای انگلیسی تاریخ جالبی دارد و داستان توسعه هر کدام از حروف این الفبا نیز منحصر به فرد و جالب است. اگر چه دامنه گسترش زبان انگلیسی وسیع است و افراد زیادی از طریق آن صحبت می‌کنند؛ اما از دیدگاه غیر انگلیسی زبانان یکی از دشوارترین کلام‌ها برای یادگیری به حساب می‌آید. در حقیقت یکنواختی‌های زیادی در این شیوه کلامی دیده نمی‌شود، زیرا تلفیقی از تکامل چندین زبان مختلف در طول سالیان باعث ایجاد انگلیسی کنونی شده است. در واقع محققان، مبلغان و فاتحان سرزمین‌ها کسانی هستند که زبان انگلیسی را به شکلی درآورده‌اند که ما امروزه درک می‌کنیم و از طریق آن به صحبت می‌پردازیم.

اجداد الفبای نوشتاری

در سال 750 قبل از میلاد، یونانی‌ها حروف صداداری را به سیستم شباهت بصری فِنیقیان اضافه کردند و این ترکیب به عنوان یک الفبای اولیه واقعی در نظر گرفته شد. این ساختار توسط رومی‌ها تصاحب گردید و با برخی از کاراکترهای زبان آتروسکی مانند S و F ترکیب شد. خط لاتین باستان در حدود قرن سوم پس از میلاد، حروف Y ،W ،V/U ،J ،G و Z را از این الفبا حذف کرد. وقتی امپراطوری روم بر بخش‌هایی از جهان حاکم شد، الفبای رومی که از نسخه لاتین گرفته شده بود را به جهان معرفی کرد؛ هر چند که حروف U/V ،J و W هنوز حذف شده و جزئی از این الفبا نبودند.

تکامل الفبای انگلیسی

امپراطوری روم بعد از رسیدن به انگلستان، زبان لاتین را با خود به آنجا برد. بریتانیا در آن زمان تحت کنترل آنگلوساکسون‌ها (Anglo-Saxons) قرار داشت؛ آنها قبیله‌ای ژرمنی بودند که از زبان انگلیسی قدیم به عنوان شیوه کلامی خود استفاده می‌کردند. در آن زمان انگلیسی قدیم از Futhorc یا خط رونی (Runes) که یک الفبای قدیمی بود، بهره می‌گرفت.

انگلیسی قدیم یا کهن (Old English)

ترکیب الفبای لاتین و خط رونی (دبیره رمزی) منجر به تولد الفبای مدرن انگلیسی شد. برخی از حروفی که از خط رمزی وارد این الفبا گردیدند، thorn و wynn بودند که صدای th و w را می‌ساختند. به یاد داشته باشید که حرف w در الفبای لاتین وجود نداشت. سرانجام در قرون وسطی، زمانیکه مردم انگلیس از به کار بردن حروف خط رمزی قدیمی دست کشیدند، th جایگزین thorn شد و حرف wynn به uu و بعدها به w تبدیل گردید. بعدها در همان دوره، حروف j و u به این الفبا اضافه شدند و به همین دلیل تعداد حروف آن به 26 بندواژه رسید. با این حال ترکیباتی مانند æ و œ، و نمادهایی مثل & نیز در این ساختار نگارشی وجود داشتند.

انگلیسی میانه (Middle English)

وقتی نورمن‌ها در سال 1066 بعد از میلاد به انگلستان حمله کردند، هنوز هم افراد بی‌اصل و نصب از Old English استفاده می‌کردند. اما دانشمندان، روحانیون و اشراف به زبان لاتین یا نورمنی (Norman) حرف می‌زدند و می‌نوشتند. پس از دو قرن حکومت نورمن‌ها، نوشتن به انگلیسی دوباره رایج شد و حروف قدیمی آن حذف گردیدند. جفری چاوسر (Geoffrey Chaucer) برای نوشتن یکی از داستان‌های حکایت كانتربری به نام The Wife of Bath's Tale از زبان انگلیسی میانه استفاده کرده است.

انگلیسی مدرن (Modern English)

در قرن پانزدهم، ماشین چاپ توسط ویلیام کاکستون (William Caxton) به بریتانیا آورده شد. در این برهه زمانی، زبان انگلیسی به صورت استاندارد درآمد و حروف V و U به جای به کار برده شدن به طور مترادف از هم جدا گردیدند؛ در واقع از V به عنوان یک حرف بی‌صدا و از U به مشابه یک واج صدادار استفاده می‌شد. کتاب Table Alphabeticall اولین فرهنگ لغت به زبان انگلیسی است که توسط رابرت کادری (Robert Cawdrey) در سال 1604 منتشر شده است. در این مدت J نیز به حروف الفبای انگلیسی مدرن اضافه شد.

زبان انگلیسی و حروف الفبای آن

الفبا چیست؟

الفبا با همراهی خطوط استاندارد قرائی، فاصله‌ها و علائم نگارشی، کلماتی را تشکیل می‌دهند که به راحتی برای خوانندگان قابل خواندن هستند. عبارت alphabet از دو حرف الفبای فنیقیان، یعنی Aleph و Beth گرفته شده است. با وجود اینکه برخی از زبان‌ها دارای الفبای خاص خودشان هستند؛ اما الفبای لاتین پرکاربردترین است، چرا که جدا از زبان انگلیسی در چندین حوزه کلامی دیگر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

داستان‌هایی از حروف الفبای زبان انگلیسی

از آنجاییکه خیلی وقت است فرآیند یادگیری را شروع کرده‌اید و با کلمات گیج کننده زبان انگلیسی نیز آشنا شده‌اید، لذا طبیعی است که آن را یک چیز مفروض بدانید. به همین خاطر در طی این سال‌ها علاقه‌ای به دانستن تاریخچه این زبان و داستان شکل‌گیری هر یک از حروف آن نداشته‌اید. اما جالب است که بدانید ایجاد الفبای مدرن با 26 حرف از قرن شانزدهم آغاز شده، و خطوط سامی (Semitic)، فنیقی‌، یونانی و رومی در شکل‌گیری آن تأثیر داشته‌اند. در ادامه به شیوه چگونگی پیدایش هر یک از حروف الفبای زبان انگلیسی پرداخته می‌شود.

حرف A

شکل اصلی حرف A وارونه بوده و در قرن هجدهم به وجود آمده است. زمانیکه A وارونه بود، شبیه سر یک حیوان شاخ‌دار یا شاخ گوزن به نظر می‌رسد. صدای این بندواژه با شکل آن متناسب بود، چرا که در زبان باستانی سامی تحت عنوان گاو نر ترجمه می‌شود.

حرف B

فرم اصلی B از خط هیروگلیف مصری (Egyptian hieroglyphs) وام گرفته شده و مثل حرفی است که روی شکمش خوابیده باشد. شکل اصلی آن گویای خانه‌ای با در، سقف و اتاق است. این نماد چهار هزار سال قبل نشان دهنده پناهگاه بوده است.

حرف C

این حرف از الفبای فنیقیان که حالتی شبیه چوب بومرنگ یا شکار داشت، گرفته شده است. یونانی‌ها به آن گاما (gamma) می‌گفتند و آن را از تصویر کنونی خود به شکل امروزی برگرداندند و ایتالیایی‌ها جلوه هلالی آن را اصلاح کردند.

حرف D

فنیقی‌ها 800 سال قبل از میلاد مسیح به D، دالیت (Dalet) می‌گفتند. فرم اولیه آن شبیه مثلثی با گوشه‌های تیز رو به چپ بود. در اصل این بندواژه به معنی "در (door)" است. زمانیکه یونانیان الفبا را تصویب کردند، نام آن را "دلتا (delta)" گذاشتند. این حرف بعدها برعکس شد، و رومی‌ها جهت آن را به سمت راست تغییر داده و به شکل نیم دایره درآوردند.

حرف E

حدود 3800 سال پیش، حرف E در زبان سامی به‌ صورت H تلفظ می‌شد. این واج شبیه یک انسان چوبی با دو دست و یک پا بود. در سال 700 قبل از میلاد، گیک‌ها (Geeks) آن را وارونه کردند و تلفظش را به صدای ee تغییر دادند.

حرف F

از الفبای فنیقی‌ گرفته شده و بیشتر شبیه Y بوده است. در هنگام تلفظ در آن زمان صدایی شبیه waw داشته است. یونانیان باستان به آن "دیگاما (digamma)" می‌گفتند و آن را به صورتی کج کردند که به صورت حرف F امروزی درآمد. بعدها رومی‌ها با تغییر دادن شکل هندسی، جلوه بهتری به آن دادند و صدایش را نیز به fff تبدیل نمودند.

حرف G

ریشه آن به zeta یونانی بر می‌گردد. در ابتدا شبیه I به نظر می‌رسید، اما در هنگام تلفظ صدای zzz را ایجاد می‌کرد. حدود 250 سال قبل از میلاد، رومی‌ها شکل آن را عوض کردند؛ در بالا و پایین به آن بازوهایی اضافه نمودند و صدایش را به g تغییر دادند. صدای z در لاتین وجود نداشت. در طول توسعه این بندواژه، خطوط مستقیم آن منحنی شدند و به شکل هلالی امروز درآمد.

حرف H

از زبان مصری گرفته شده و از آن به عنوان نماد دیوار استفاده می‌شد. در آن زمان در هنگام تلفظ صدایی مثل نفس نفس می‌داد؛ بنابراین دانشمندان آن زمان تصور می‌کردند که اصلاً وجود این حرف لازم نیست. به همین دلیل محققان انگلیسی و لاتین حدود سال 500 پس از میلاد، H را از الفبای انگلیسی حذف کردند.

حرف I

حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح، "یود (yod)" نامیده می‌شد و معنی "دست و بازو" را می‌داد. یونانیان آن را "آیوتا (iota)" می‌نامیدند و شکل عمودیش را ایجاد کردند. پس از طی دوران تکامل خود، یعنی حدود 700 سال قبل از میلاد به یک خط مستقیم تبدیل شد.

حرف J

حرف I در دوران باستان نشانه صدای J بود. با این حال شکل آن در قرن پانزدهم تغییر کرد و وضعیت کنونی خود را مدیون مشارکت زبان اسپانیایی است. بعدها در حدود سال 1640، J بیشتر مورد استفاده قرار گرفت و به صورت مرتب چاپ می‌شد.

حرف K

یک واج قدیمی محسوب می‌شود و از هیروگلیف مصری آمده است. در زبان سامی به آن "کاف (kaph)" گفته می‌شد که به معنی "کف دست (palm of the hand)" بود. در آن زمان جهت این بندواژه برعکس جهت امروزی‌اش در نظر گرفته می‌شد. وقتی یونانیان در حدود 800 سال قبل از میلاد این حرف را تصویب کردند، K به "کاپا (kappa)" تبدیل گردید و به سمت راست چرخید.

تعریف الفبا

حرف L

در زبان سامی باستانی، برعکس (وارون) حالت کنونی‌اش بود؛ لذا شبیه یک واج قلاب شده به نظر می‌رسید. این حرف قبلاً «El» نامیده می‌شد و به معنی "خدا" بود. فنیقی‌ها ظاهرش را معکوس کردند و به همین دلیل شکل آن به صورت یک قلاب رو به چپ درآمد. آنها این قلاب را اندکی صاف کردند و نام آن را به "لاه مید (lamed)" به معنی گاو تحریک شده تغییر دادند. یونانیان آن را "لامبدا (lambda)" نامیدند و به طرف راست چرخاندند. رومیان L را به شکل نهایی و امروزی‌اش درآوردند که شبیه فردیکه مستقیماً بر روی پایش ایستاده به نظر می‌رسد.

حرف M

منشا حرف M خطوط مواجی با پنج قله بود که از نظر مصری‌ها نماد آب محسوب می‌شد. در سال 1800 پیش از میلاد، سامی‌ها خطوط مواج را به سه کاهش دادند و فنیقی‌ها هم یک موج دیگر آن را برداشتند. بعدها قله‌ها به زیگزاگ تبدیل شد و به شکل افقی درآمدند؛ همان زمان حرف M که ما امروزه می‌شناسیم تشکیل گردید.

حرف N

یکی دیگر از نمادهای مصر باستان است. در ابتدا شبیه موج کوچکی بود که بر روی موج بزرگتری قرار گرفته و مثل مار کبرا ایستاده به نظر می‌آمد. سامی‌های باستان به این بندواژه صدای n داده‌اند و آن را نماد "ماهی" انتخاب کرده‌اند. حدود هزار سال قبل از میلاد، فقط یکی از موج‌های آن باقی مانده بود و یونانی‌ها به آن nu می‌گفتند.

حرف O

از زبان مصری آمده که در آن "چشم (eye)" و در سامی "آیین (ayin)" نامیده می‌شود. فنیقی‌ها بیشتر هیروگلیف این بندواژه را کاهش داده‌اند و فقط خطوط خارجی مردمک چشم را باقی گذاشته‌اند.

حرف P

در زبان سامی باستان، P شبیه V معکوس بود. این واج به صورت "پی" تلفظ می‌شد و معنی "دهان (mouth)" را می‌داد. فنیقی‌ها قسمت بالای آن را به شکل یک قلاب مورب درآوردند. حدود 200 سال قبل از میلاد، رومی‌ها آن را به سمت راست برگردانده و حلقه را بستند؛ بدین صورت حرف P امروزی متولد شد.

حرف Q

صدای اولیه آن شبیه qoph بود و تحت عنوان گلوله پشمی یا میمون ترجمه می‌شد. در ابتدا به صورت دایره‌ای که توسط یک خط عمودی قطع می‌گردید، نوشته می‌شد. برای اولین‌بار در کتیبه‌های رومی مربوط به سال 520 قبل از میلاد، Q مشاهده شده است.

حرف R

شکل ابتدایی آن شبیه نیمرخ رو به چپ انسان بود و در ابتدا جزء حروف نوشتاری سامی‌ها به حساب می‌آمده است. به صورت resh که معنی سر (head) را می‌دهد، تلفظ می‌شد. رومی‌ها آن را به سمت چپ چرخاندند و یک پای مورب به آن اضافه کردند.

حرف S

قبلاً کاملاً شبیه یک W افقی مواج بود و از آن برای نشان دادن کمان استفاده می‌شد. این فنیقی‌ها بودند که این بندواژه را زاویه‌دار کردند و آن را "شین (shin)" به معنی "دندان (tooth)" نامیدند. رومی‌ها آن را به صورت عمودی برگردانده و نام آن را "سیگما (sigma)" گذاشتند؛ در واقع این مردم سابق ایتالیا بودند که شکل این واج را به صورت امروزی‌اش درآوردند.

حرف T

سامیان باستان از حرف کوچک T امروزی استفاده می‌کردند. فنیقیان به آن taw می‌گفتند، در حالیکه هنگام تلفظ مانند tee به نظر می‌رسید. یونانیان آن را tau نامیده‌اند. در ضمن آنها یک صلیب به بالای T اضافه کردند تا آن را از X متمایز کنند.

حرف U

در ابتدا یعنی 1000 سال قبل از میلاد، شبیه Y بود. در آن زمان به این واج، waw می‌گفتند که معنی میخ را می‌داد. در زبان یونانی به این بندواژه،"اوپسیلون (Upsilon)" گفته می‌شود.

حرف V

رومیان از دو واج V و U به جای یکدیگر استفاده می‌کردند و تنها بعد از قرن چهاردهم بود که آنها از هم تفکیک شدند.

حرف W

از قرون وسطی به وجود آمد. کاتبان امپراطوری شارلمانی (فرانک‌ها) برای نوشتن آن، u و s را در کنار هم می‌نوشتند و آنها را با یک فاصله از هم جدا می‌کردند. در آن زمان صدایش شبیه v بود. در قرن هفدهم این حرف به شکل منحصر به فرد W چاپ شد.

حرف X

بندواژه ksi زبان یونانی باستان شبیه X است. در نسخه‌های دست نویس مربوط به قرون وسطی، شکل کوچک آن دیده می‌شود. چاپچی‌های ایتالیایی نیز از اواخر قرن پانزدهم از حرف کوچک X استفاده می‌کردند.

حرف Y

ابتدا توسط رومی‌ها در سال صدم بعد از میلاد و تحت عنوان اوپسیلون به حروف الفبا اضافه شد.

حرف Z

فنیقی‌ها به آن zayin می‌گفتند که تحت عنوان "تبر" ترجمه می‌شد. در زمان‌های اولیه شبیه I بود که دو سریف در بالا و پایین داشت. حدود 800 سال قبل از میلاد، یونانیان آن را zeta نامیدند و به آن صدای dz دادند. این واج تا چندین قرن مورد استفاده قرار نگرفت و تنها زمان ورود نورمن‌های فرانسوی به کار گرفته شد، چرا که کلمات آنها به صدای Z نیاز داشت.

فراتر از الفبا .......

اکنون که می‌دانید الفبای انگلیسی چگونه به وجود آمده، می‌توانید به درک بهتری از ویژگی‌های این حوزه کلامی دست یابید. امیدواریم این مقاله برای شما جالب بوده باشد و آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید. با این حال در پایان باید به این نکته اشاره کنیم که شناخت خصوصیات زبان‌ها به تنهایی نمی‌تواند اهداف تحصیلی و تجاری را محقق کند و در حوزه‌هایی مثل ترجمه به کمک متخصصین نیاز هست. ما در شبکه مترجمین راستین خوشحال خواهیم شد تا بتوانیم به نیازهای کاربران در مقوله‌های مختلف خدمات زبانی پاسخ دهیم. در همه روزهای هفته می‌توانید با شماره 91025052-021 تماس بگیرید و از راهنمایی‌های مشاوران ما بهره ببرید. منتظر تماس شما هستیم.