زبان یک ابداع است یا یک ویژگی ذاتی؟

زبان همیشه به عنوان بزرگترین دستاورد تاریخ بشریت شناخته شده است. این سیستم ارتباطی به انسان‌ها امکان تبادل پیچیده‌ترین و بغرنج‌ترین ایده‌های ذهنیشان را می‌دهد. همچنین به کمک آن می‌توان بدون کمترین تلاشی احساسات عمیق خود را با ساده‌ترین اصطلاحات بیان کرد. زبان بسیار ساده و اصولی به نظر می‌رسد، و این قدرت که امکان صحبت، خواندن و نوشتن را به بشر می‌دهد، جزء بدیهیات فرض گردیده و بی چون و چرا مورد پذیرش قرار گرفته است.

مهم نیست از طریق چه حوزه کلامی به بیان صحبت می‌پردازید؛ چون در هر صورت بر یک قدرت باستانی مسلط هستید که به‌ وسیله آن توانایی ارتباط با همزبانان خود را به دست آورده‌اید. قدرت این پتانسیل تبادل داده‌ای به حدی است که هیچ رایانه‌ای توان رقابت با آن را ندارد. همچنین روشی است که ضمن برقراری پیوند و دوستی، حتی دشمنی‌ها را نیز از بین می‌رود (امروزه این کارکرد به دیپلماسی مشهور است).

اینکه زبان را یک ابداع یا روش نوآورانه به حساب آورد، دور از منطق است. برخی از نظریه‌ها عنوان کرده‌اند که زبان جزء ویژگی‌های خدادادی است و آن را ذاتی توصیف کرده‌اند. خدای متعال هر انسانی را با توانایی تکلم خلق نموده و بخش اعظم مغز به این قابلیت اختصاص داده شده است؛ دهان و زبان، تارهای صوتی و مجاری تنفسی همگی به گونه‌ای با هم هماهنگ شده‌اند تا صداهای مشخص و مجزایی را تولید نمایند. بشر با قدرت صحبت کردن آفریده شده؛ اما بدون قرار گرفتن در معرض کلام (یعنی حضور در بستر جامعه) نمی‌توان یاد گرفت که چگونه حرف زد.

به احتمال زیاد گروهی از مردم توافق کرده‌اند که برخی از اصوات و گفتارها به معنی چیزهای خاصی باشند. رسیدن به این مرحله از روابط انسانی بسیار زمانبر است؛ اما قابل دستیابی است. این فرآیند یک توسعه جمعی و بین نسلی است؛ نه یک ابداع فناورانه واحد. همانطور که انسان‌ها تکامل پیدا کرده‌اند؛ طرز برقراری ارتباط و نحوه حرف زدنشان نیز توسعه پیدا کرده است. حتی اگر گفتار جدیدترین بخش از هوش انسان باشد؛ باز هم به نظر می‌رسد خصوصیات خاص‌تری در انسان برای بیان کلمات وجود داشته باشد که در سایر حیوانات این مورد مشاهده نمی‌شود (برای کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص، گفتار "آیا حیوانات زبان دارند؟" را مطالعه نمایید).

احتمالاً بهترین تعریف برای زبان، توصیف آن به عنوان نتیجه تکامل بشری است که با بهره‌گیری از هوش و پیوندهای اجتماعی در میان مردم رشد نموده و در گذر زمان تغییرات زیادی به خود دیده است. بنابراین در شرایطی که بدن‌ قادر به تولید صداهای پیچیده است، ذهن با احساسات قوی توانایی تشخیص الگوها را دارد و یک ساختار اجتماعی به پیوندهای عاطفی نیازمند است؛ گفتار و طریقه صحبت کردن شکل گرفته است.